Απολιθωμένοι κήποι

Σύλλογοι που σέρνουν μαζί τους ιστορία και επιτεύγματα ανθρώπων με αληθινό ζήλο, αλλά κρατούν κλειστή την πόρτα τους στο σήμερα -ίσως γιατί το αύριο τους τρομάζει, φέρνουν στο μυαλό κήπους απολιθωμένους.

Παγωμένοι, άκαμπτοι, με τη μυρωδιά της στασιμότητας και τη σκόνη της παρακμής,

περιστοιχισμένοι από τα κάγκελα του χρόνου που έχουν γύρω τους δημιουργήσει την ψευδαίσθηση της προστασίας από την εισβολή κάθε ζωογόνας δύναμης και τη διείσδυση της αύρας ανανέωσης,

είναι οι κήποι αυτοί που, ενώ κάποτε ευωδίαζαν δημιουργία και πρωτοπορία, τώρα έγιναν σκιές.

Έχουν ακόμα ωστόσο τα ίχνη της παλιάς αίγλης από λαμπρές εποχές, μεγάλες στιγμές, δυνατές συγκινήσεις, αληθινή προσφορά και έργο που επιδρούσε στις ζωές των ανθρώπων, που σημάδευε την πρόοδο της τοπικής και ευρύτερης κοινωνίας, που ενίσχυε την προαγωγή των αξιών.

Μεθυστικό το άρωμα των αλλοτινών εκείνων εποχών. Τόσο που, οι άνθρωποι που πέρασαν την πόρτα των κήπων αυτών, με το χρόνο έγιναν ένα με το απολιθωμένο τοπίο και με καθηλωμένο το μυαλό στο παρελθόν, φυλακίζουν τη σκέψη τους στην αναπόληση και καταδικάζουν τις πράξεις τους σε στείρα απομίμηση παλιών πρακτικών. Αυτοί που κατόρθωσαν να γυρίσουν και να βγουν έξω από τους κήπους αυτούς, πριν προλάβει να τους παρασύρει το μεθυστικό άρωμα και να τους απολιθώσει, συνεχίζουν την πορεία τους χωρίς να κοιτάζουν πίσω.

Ο αέρας στους απολιθωμένους κήπους είναι αποπνικτικός, βαρύς από το φόβο μήπως και διαταραχτεί η ακινησία, μήπως και τρυπώσει καμιά ενοχλητική μελισσούλα που ψάχνει για ζωή και αναγέννηση.

Η επιγραφή ωστόσο απέξω καταφέρνει και κρέμεται ακόμα, μεγαλειώδης και γυαλιστερή: Καλωσήλθατε στον μαγευτικό μας κήπο!

Πριν ακόμα καταφέρει η ματιά του περαστικού να δει πίσω από τα κάγκελα, ξεγελιέται από την περίτεχνη διακόσμηση και το εγκάρδιο μήνυμα του καλωσορίσματος. Το πνεύμα αρχίζει να ονειρεύεται, πετάει σπίθες και ανυπομονεί να μπει στους κήπους, να μετάσχει στο μυστήριο, να προσφέρει και να ανυψωθεί. Φτωχό μου πνεύμα…

Όταν η πραγματικότητα ξυπνάει απότομα το ενθουσιώδες πνεύμα που αυταπατάται ότι θα φέρει νέα πνοή και όραμα, ικανά να αποτινάξουν την απραγία και το μαράζωμα στους απολιθωμένους κήπους, δεν αφήνει περιθώρια για πολλές επιλογές.

Το σύγχρονο πνεύμα πνίγεται όταν εισπνέει την παραπλανητική μυρωδιά που αναδύεται από τους κήπους αυτούς, συρρικνώνεται όταν την ενέργειά του προσπαθούν να απομυζήσουν τα απολιθώματα, επαναστατεί όταν βλέπει καθαρά το χαλί της υποκρισίας να απλώνεται σε κάθε του βήμα.

Και τότε, γίνεται το θαύμα! Το καινούργιο αρχίζει να σπάει τα εκτρώματα του παρελθόντος, όχι με βία, ούτε με λύσσα. Γιατί, η δύναμη της αλλαγής είναι το ισχυρό του όπλο, που τόσο τρέμουν οι κήποι αυτοί.

Αφιερώνω το άρθρο μου στους συλλόγους εκείνους που θυμίζουν απολιθωμένους κήπους, με την ευχή να ανατείλει σύντομα ένας ήλιος που θα νικήσει τη φθορά τους.

Το αφιερώνω επίσης σε όλα εκείνα τα σύγχρονα πνεύματα που επιχείρησαν να αφιερώσουν χρόνο και ενέργεια στους συλλόγους αυτούς, και διαπιστώνουν στην πορεία πόσο βαθιά απολιθωμένοι είναι. 

Βάσω Χαριτοπούλου